Citaten van uit J'abats mon jeu van Louis Aragon

Citaten 1 t/m 2 van 2.

• Louis Aragon

  

  - +

   0
  Literatuurkritiek zou een soort opvoeding tot geestdrift moeten zijn.
  Origineel: La critique devrait, en matière de littérature, être une sorte de pédagogie de l'enthousiasme.
  Bron: J'abats mon jeu (1959)

• Louis Aragon

  

  - +

   0
  We zijn niet vrij om lief te hebben waar we van houden.
  Origineel: On n'est pas libre d'aimer ce qu'on aime.
  Bron: J'abats mon jeu (1959)

Over Louis Aragon

Louis Aragon (Neuilly-sur-Seine, 3 oktober 1897 – aldaar, 24 december 1982) was een Frans dichter, essayist, journalist en romanschrijver.

Samen met André Breton en Philippe Soupault was hij een van de grondleggers van de surrealistische beweging. Aragon was ook een vertegenwoordiger van het socialistisch realisme.
Aragons eerste gedichten zijn geïnspireerd door het surrealisme. Zijn eerste dichtbundel, Feu de joie (1919), toont het optimisme aan het begin van de surrealistische beweging. Zijn jonge gedichten zijn ook een mooi voorbeeld van de jonge dichter die zich afzet tegen de maatschappij en daarbij moedwillig de extreme kanten van het anarchisme opzoekt.
In zijn eerste romans vindt men, net zoals in Aragons poëzie, de surrealistische ondertoon terug. In Le Paysan de Paris evoceert Aragon Parijs via een mengeling van dromen en herinneringen en stelt hij de stad voor als een land van hersenschimmen.
Net zoals zijn poëzie evolueerde ook zijn roman naar het realisme, geïnspireerd door het communisme. De ommezwaai van surrealisme naar (socialistisch) realisme kan verklaard worden door zijn ontmoeting met Elsa Triolet en zijn ontdekking van de Sovjet-Unie. Zo plooit de anarchistische, surrealistische schrijver zich naar de zedenroman en neemt hij de marxistische filosofie over.
In Les Communistes bijvoorbeeld verguist Aragon de burgerij en het kapitalisme en verheerlijkt hij de communistische partij. Naast Les Communistes schreef Aragon ook andere romans waarin hij het socialisme ophemelde en die, Les Communistes inclusief, in de cyclus van Le Monde réel worden samengebracht: Les Cloches de Bâle (1934), Les Beaux Quartiers (1936), Aurélien (1944).
Aragons naoorlogse romans keren het realisme dan weer de rug toe en knopen aan bij de droomwereld en de verbeelding die men terugvindt in zijn jongere, surrealistische werk. Die terugkeer naar het surrealisme kan men o. a. terugvinden in zijn roman Blanche ou l’Oubli.
Voor Aragon is de roman altijd een spel geweest waarin realiteit en verbeelding met elkaar worden gecombineerd. Hij noemde dat zelf "le mentir-vrai", wat tevens de titel is van een novellebundel gepubliceerd in 1980.

Aragon was lid van de Académie Goncourt.

Uit Wikipedia

Citaten.NET