Citaten van Jean-Jacques Rousseau met geluk

Over Jean-Jacques Rousseau

Rousseau was een Franse schrijver. Hij hing het deïsme aan, een godsdienst gebaseerd op de rede, enkel te geloven wat je ziet, en hij verwierp de traditionele geloofsleer van de 18de eeuw. Hij ging bij zijn cultuur -en mensbeschouwing uit van twee grondbegrippen: natuur en vrijheid. Bij het begin van de schepping, van nature dus, was de mens goed, met de zondeval en de groei van de cultuur werd hij bedorven. De geschiedenis van de pedagogiek kunnen we beginnen met Rousseau. Hij schreef het opvoedkundige werk ‘Emile de l’éducation’ dat uitgaat van de natuurlijke goedheid van het kind en van een vrije opvoeding. Het centrale thema in zijn pedagogiek is hoe de mens weer terug gebracht kan worden op het morele niveau , waarop hij stond bij het begin van de schepping, voor de zondeval. De opvoeding in gezin en maatschappij heeft er zorg voor te dragen dat het kind, bij zijn geboorte nog onbedorven en zuiver, in deze toestand blijft , zodat hij zijn ‘instinct devin’ kan volgen. Rousseau waarschuwt er in ‘Emile’ voor het kinderlijke en jeugdige in de mens niet te bederven en verloren te laten gaan. Pas als het kind zover gegroeid is dat de cultuur geen schade meer kan berokkenen, mag het kind gaan leren. Uiteindelijk wilde Rousseau naar een nieuwe cultuur toe die zuiver zou zijn en de tekorten van zijn dagen miste. Pas als het kind er om vraagt mag hij gaan lezen. Het eerste boek dat Emile bijvoorbeeld las was ‘Robinson Crusoe’, hoe toepasselijk! Rousseau is ook bekend geworden door verscheidene romans zoal bijvoorbeeld ‘La nouvelle Héloïse’, die een ongelukkige liefde verhaalt en het eenvoudige leven predikt. Rousseau heeft de romantici van de 19de eeuw geïnspireerd door zijn liefde voor de natuur, zijn verheerlijking van het ‘ik’, zijn reilgieuze beleving en zijn melancholie. Hierom maakte hij deel uit van de Pre-Romantiek in de Franse literauur.