Citaten van Emanuel Geibel

Emanuel Geibel

Duits dichter

Leefde van: 1815-1884

Categorie: Dichters (Hedendaags) | : Duitsland

Citaten 1 t/m 10 van 21.

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +7
  Het hoogste blijft een vrije wil,
  die niet verward door vlees en bloed,
  zich zelf getrouw in storm en stilte,
  het goede, wijl het goed is, doet.
  Origineel: Das Höchste bleibt ein freier Wille, der unverwirrt von Fleisch und Blut, sich selbst getreu in Sturm und Stille das Gute, weil es gut ist, tut.
  Bron: Sprüche

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +6
  Hoe slim de leugen ook is, ten slotte breekt zij altijd haar been. Kunt gij niet uit deugdzaamheid de waarheid spreken, doe het dan uit verstandigheid.
  Origineel: Lüge, wie sie schlau sich hüte, Bricht am Ende stets ein Bein, Kannst du wahr nicht sein aus Güte, Lern aus Klugheit wahr zu sein.

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +3
  Diep denken en schoon gevoelen is velen gegeven; dichter is alleen hij, die schoon zegt wat hij dacht en gevoelde.
  Origineel: Tief zu denken und schön zu empfinden, ist vielen gegeben; Dichter ist nur, wer schön sagt, was er dacht' und empfand.

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +2
  Een grijs hoofd leert moeilijk.
  Origineel: Dem grauen Scheitel fällt das Lernen schwer.

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +2
  Liefde blijft de gouden ladder waarop het hart naar de hemel stijgt.
  Origineel: Liebe bleibt die goldne Leiter, drauf das Herz zum Himmel steigt.

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +2
  Niet hij die staatkundige theorieën onderwijst is een politicus maar alleen hij, die in een gegeven geval op juiste wijze het mogelijke tot stand brengt.
  Bron: Spatherbstblatter (1883)

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +1
  De lente is het mooie seizoen waarin de winterslaap eindigt en de lentemoeheid begint.
  Origineel: Frühling ist die schöne Jahreszeit, in der der Winterschlaf aufhört und die Frühjahrsmüdigkeit beginnt.

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +1
  Een goed gedicht is als een mooie droom,
  het trekt je binnen en je merkt het nauwelijks;
  Het draagt je moeiteloos door ruimte en tijd,
  je kijkt en drinkt in het zicht van de vergetelheid,
  en alsof je in je slaap had uitgerust,
  word je verfrist van het heldere getij.
  Origineel: Ein gut Gedicht ist wie ein schöner Traum, Es zieht dich in sich, und du merkst es kaum; Es trägt dich mühelos fort durch Raum und Zeit, Du schaust und trinkst im Schaun Vergessenheit, Und gleich als hättest du im Schlaf geruht, Steigst du erfrischt aus seiner klaren Flut.

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +1
  Het hoogste geluk is een korte flikkering. Voel dit, en zeg; tot weerziens. Kondt gij het voortdurend bezitten, het zou geen hoogst geluk meer zijn.
  Origineel: Höchstes Glück ist kurzes Blitzen, fühl's und sprich: Auf Wiederkehr! Ließ es dauernd sich besitzen, wär' es höchstes Glück nicht mehr.
  Bron: Sprüche #37

• Emanuel Geibel

  

  - +

  +1
  Het moeilijkste duidelijk en voor elkeen begrijpelijk te zeggen, dat is uit zuiver goud munten slaan.
  Origineel: Das Schwerste klar und allen faßlich sagen, Heißt aus gedieg'nem Golde Münzen schlagen.

Over Emanuel Geibel

Emanuel Geibel (Lübeck, 17 oktober 1815 – 6 april 1884) was een Duits dichter.

Hij was eerst van plan om in zijn vaders voetsporen (dominee) te treden en studeerde te Bonn en Berlijn. Maar later merkte hij dat zijn interesses niet in de theologie lagen maar in filologie (studie van oude en dode talen). In 1838 werd hij leerkracht in Athene waar hij tot 1840 bleef. In hetzelfde jaar publiceerde hij, samen met zijn vriend Erners Curtius, talrijke Griekse vertalingen.

Zijn eerste gedichtenboek was Zeitstimmen en werd gepubliceerd in 1841. Veel van zijn gedichten werden op muziek gezet, onder anderen was Robert Schumann een van zijn bewonderaars.
In 1842 trad hij in dienst van Frederik Willem IV, de koning van Pruisen met een jaarlijks salaris van 300 thaler. Onder deze dienst publiceerde hij König Roderich, König Sigurds Brautfahrt en Juniuslieder, met teksten die diepzinniger waren dan in zijn vorige werken.
In 1851 werd hij uitgenodigd in München door Maximiliaan II van Beieren als gehonoreerd professor aan de universiteit. In 1857 publiceerde hij talrijke nieuwe gedichten, die vooral bestonden uit gedichten over klassieke onderwerpen.
Hij verliet München in 1869 toen hij terugging naar Lübeck. Hij bleef daar tot aan zijn dood.

Uit Wikipedia

Citaten.NET